Spinnenbeten, Rum-Cola en een boze gids
Door: Marjo
Blijf op de hoogte en volg Marjolein
07 Februari 2010 | Peru, Máncora
Hola!
Na Lake Titicaca achter ons te hebben gelaten, zijn we weer omhoog getrokken naar Arequipa, de een na grootste stad in Peru, maar vooral de uitvalbasis voor trekkings naar de Colca Cañon, het 1 na diepste ravijn ter wereld. De busrit hier naartoe was weer een daverend succes; in plaats van de beloofde 6 uur, hebben we er minstens 8 uur over gedaan, aangezien de chauffeur op elke hoek van de straat de banden aan het controleren was. Toen we ergens in het holst van de nacht op een afgelegen industrieterrein stil stonden, begon het toch wat minder grappig te worden… De bus was wel dusdanig luxe dat er een tv in zat en zodoende weten we nu ook dat Peruviaanse buschauffeurs een voorliefde hebben voor derderangs schietfilms. Aangezien deze in het Spaans nagesynchroniseerd worden, hebben we het na de begintune maar opgegeven :)
Uiteindelijk om 2 uur `s nachts in Arequipa aangekomen en linea recta de mand ingedoken. Volgende dag een chilldagje, lekker uitgebreid ontbeten, waanzinnig mooi klooster midden in de stad bezocht; een soort extreem rustig ministadje midden in het centrum van Arequipa. Bij het zien van de slaapkamers van de nonnen, waren we iig blij dat wij onszelf nooit bekeerd hebben…
Dezelfde nacht ging de wekker op het onchristelijke tijdstip van half drie; de aftrap van een 3-daagse trekking naar de Colca Cañon.. Dit achterlijke tijdstip bleek noodzakelijk te zijn om op tijd in de vallei te zijn om condors te zien (na 5 uur in een minibusje gepropt te hebben gezeten). Ik kan je vertellen, we hebben geen condor gezien..Ook hiervoor bleken we niet in het goede seizoen te zitten, what else`s new :)
Onze groep bestond uit 2 leuke Zweedse meisjes, een Frans/Spaans stelletje, wijzelf en gids Roy, een lokaal menneke van 24. Het stelletje was vrij ervaren in het klimmen en liepen continu als 2 klipgeiten voorop. De Francaise was een heel lang, extreem mager mens met een chagrijnige smoel en extreem grote voeten en hebben we dan ook snel omgedoopt tot tante Sidonia. Lijkt me heel vermoeidend als je nooit lacht, maar goed, ieder zijn ding.
Roy keek op een gegeven moment zorgelijk naar 1 van mijn muggenbulten en vroeg wat het was. Ik haalde mijn schouders op en zei `gewoon een muggenbult`, waarop Roy driftig zijn hoofd schudde, nog eens aandachtig de plek bestudeerde en ten slotte concludeerde dat ik gebeten was door een spin. Altijd leuk. Bleek gelukkig niet gevaarlijk te zijn en Roy trok een of andere tak van een struik en heeft de plekken (2 stuks) ingemeerd met het sap van een plant die volgens hem helend zou werken. Ik heb hem maar zijn gang gelaten…
Na een voedzame lunch (teil soep en een trog rijst met kip) aan de voet van de cañon zijn we vervolgens het ravijn ingetrokken. Na een waanzinnige afdaling (vaak genoeg bijna onderuit gegaan over de stenen en rotsen, maar we hebben het gehaald) van ca. 4 uur, kwamen we aan bij ons kampement van dag 1, een hospedaje (hostel bij een familie in huis) helemaal in het dal van het ravijn. Hier met ca. 20 andere backpackers gegeten, gekaart en op tijd de mand ingedoken.
De volgende dag moesten we ca. 5 uur lopen, maar zonder steile hellingen, dus dat viel alles mee. Tocht was wederom prachtig door allemaal kleine, mooie dorpjes en werd uiteindelijk beloond met de aankomst in kampement 2, genaamd de Oasis. De Oasis deed zijn naam eer aan, want was een soort paradijs midden in het dal, inclusief zwembad!!! Heerlijk om de warmte en het vuil van de trekking van je af te spoelen, op zo`n moment ga je dingen weer even extra waarderen.. Leuk detail waren de extreem lelijke kruikvormige fonteinen die het water van 2 kanten de lucht in spoten; alsof je in Antalya was.. :)
Na het zwemmen heb ik gids Roy meegeholpen met de lunch, aangezien het na 3 weken niet koken wel weer begon te kriebelen.. Een blik in de Peruviaanse keuken is ook een belevenis op zich; de houten tafel is de snijplank waarop alles door elkaar gesneden wordt. De rand van de tafel is uitermate geschikt om het vuil van je mes af te halen en alle schillen mieter je gewoon in een teil die onder de bank staat… Wel wist Roy in deze primitieve bende een godenmaal op tafel te toveren, bestaande uit een zoete aardappel gevuld met kaas en gebakken in een soort beslag, waardoor het een soort hartige oliebol werd, geserveerd met rijst. Het toetje was een mierzoete instant pudding, van, jawel, onze vrienden van Unilever. En als kers op de taart had Roy al 2 dagen een fles Coca Cola in zijn backpack meegezeuld, wat met luid gejuich ontvangen werd!
Bij het avondeten bestond de keuze in drank uit bier of lokale Rum, en aangezien deze laatste een kwart van de prijs van een biertje was, zaten we 5 minuten later met de hele tafel aan de Rum Cola (behalve Sidonia natuurlijk, die hoefde niet). Uiteindelijk zijn we in polonaise onze hut ingedoken, bestaande uit twee bedden op bamboepalen van ca. 1 meter om al het ongedierte te weren. We zijn er maar vanuit gegaan dat de kikker in de hoek niet zo hoog kon springen, dus die hebben we lekker laten zitten. De volgende ochtend zou vrij bits worden, aangezien we om vijf uur ‘s ochtends zouden beginnen met lopen, om voordat het te warm zou worden de klim omhoog te ondernemen.
Om tien over vijf werden Ria en ik door een boze gids uit bed getrimd: waar we in godsnaam bleven.. Zul je altijd zien: onze beide telefoons waren ‘s nachts uitgevallen, waardoor de wekker dus niet was gegaan.. Als een dolle in het donker onze spullen gepakt en Roy, die het zo met ons gehad had, dat hij de berg al op aan het klimmen was, achterna gesprint… In ons beste Spaans uitgelegd dat het echt niet door de drank kwam en na een uur de berg op sjouwen was het weer bijgelegd met Roy. Uiteindelijk hebben we na een helse 2 uur omhoog klimmen de top bereikt, waarna we een welverdiend ontbijt naar binnen hebben gewerkt (uitgehongerd hebben we geloof ik 6 broodjes pp naar binnen gewerkt) en we weer 6 uur opgevouwen in de minibus terug hebben gereden. Aangezien we redelijk gesloopt waren van de trekking, hebben we de dag erna heerlijk rustig aan gedaan en zijn we in de avond doorgereisd naar Nazca.
To be continued!
BESO
Na Lake Titicaca achter ons te hebben gelaten, zijn we weer omhoog getrokken naar Arequipa, de een na grootste stad in Peru, maar vooral de uitvalbasis voor trekkings naar de Colca Cañon, het 1 na diepste ravijn ter wereld. De busrit hier naartoe was weer een daverend succes; in plaats van de beloofde 6 uur, hebben we er minstens 8 uur over gedaan, aangezien de chauffeur op elke hoek van de straat de banden aan het controleren was. Toen we ergens in het holst van de nacht op een afgelegen industrieterrein stil stonden, begon het toch wat minder grappig te worden… De bus was wel dusdanig luxe dat er een tv in zat en zodoende weten we nu ook dat Peruviaanse buschauffeurs een voorliefde hebben voor derderangs schietfilms. Aangezien deze in het Spaans nagesynchroniseerd worden, hebben we het na de begintune maar opgegeven :)
Uiteindelijk om 2 uur `s nachts in Arequipa aangekomen en linea recta de mand ingedoken. Volgende dag een chilldagje, lekker uitgebreid ontbeten, waanzinnig mooi klooster midden in de stad bezocht; een soort extreem rustig ministadje midden in het centrum van Arequipa. Bij het zien van de slaapkamers van de nonnen, waren we iig blij dat wij onszelf nooit bekeerd hebben…
Dezelfde nacht ging de wekker op het onchristelijke tijdstip van half drie; de aftrap van een 3-daagse trekking naar de Colca Cañon.. Dit achterlijke tijdstip bleek noodzakelijk te zijn om op tijd in de vallei te zijn om condors te zien (na 5 uur in een minibusje gepropt te hebben gezeten). Ik kan je vertellen, we hebben geen condor gezien..Ook hiervoor bleken we niet in het goede seizoen te zitten, what else`s new :)
Onze groep bestond uit 2 leuke Zweedse meisjes, een Frans/Spaans stelletje, wijzelf en gids Roy, een lokaal menneke van 24. Het stelletje was vrij ervaren in het klimmen en liepen continu als 2 klipgeiten voorop. De Francaise was een heel lang, extreem mager mens met een chagrijnige smoel en extreem grote voeten en hebben we dan ook snel omgedoopt tot tante Sidonia. Lijkt me heel vermoeidend als je nooit lacht, maar goed, ieder zijn ding.
Roy keek op een gegeven moment zorgelijk naar 1 van mijn muggenbulten en vroeg wat het was. Ik haalde mijn schouders op en zei `gewoon een muggenbult`, waarop Roy driftig zijn hoofd schudde, nog eens aandachtig de plek bestudeerde en ten slotte concludeerde dat ik gebeten was door een spin. Altijd leuk. Bleek gelukkig niet gevaarlijk te zijn en Roy trok een of andere tak van een struik en heeft de plekken (2 stuks) ingemeerd met het sap van een plant die volgens hem helend zou werken. Ik heb hem maar zijn gang gelaten…
Na een voedzame lunch (teil soep en een trog rijst met kip) aan de voet van de cañon zijn we vervolgens het ravijn ingetrokken. Na een waanzinnige afdaling (vaak genoeg bijna onderuit gegaan over de stenen en rotsen, maar we hebben het gehaald) van ca. 4 uur, kwamen we aan bij ons kampement van dag 1, een hospedaje (hostel bij een familie in huis) helemaal in het dal van het ravijn. Hier met ca. 20 andere backpackers gegeten, gekaart en op tijd de mand ingedoken.
De volgende dag moesten we ca. 5 uur lopen, maar zonder steile hellingen, dus dat viel alles mee. Tocht was wederom prachtig door allemaal kleine, mooie dorpjes en werd uiteindelijk beloond met de aankomst in kampement 2, genaamd de Oasis. De Oasis deed zijn naam eer aan, want was een soort paradijs midden in het dal, inclusief zwembad!!! Heerlijk om de warmte en het vuil van de trekking van je af te spoelen, op zo`n moment ga je dingen weer even extra waarderen.. Leuk detail waren de extreem lelijke kruikvormige fonteinen die het water van 2 kanten de lucht in spoten; alsof je in Antalya was.. :)
Na het zwemmen heb ik gids Roy meegeholpen met de lunch, aangezien het na 3 weken niet koken wel weer begon te kriebelen.. Een blik in de Peruviaanse keuken is ook een belevenis op zich; de houten tafel is de snijplank waarop alles door elkaar gesneden wordt. De rand van de tafel is uitermate geschikt om het vuil van je mes af te halen en alle schillen mieter je gewoon in een teil die onder de bank staat… Wel wist Roy in deze primitieve bende een godenmaal op tafel te toveren, bestaande uit een zoete aardappel gevuld met kaas en gebakken in een soort beslag, waardoor het een soort hartige oliebol werd, geserveerd met rijst. Het toetje was een mierzoete instant pudding, van, jawel, onze vrienden van Unilever. En als kers op de taart had Roy al 2 dagen een fles Coca Cola in zijn backpack meegezeuld, wat met luid gejuich ontvangen werd!
Bij het avondeten bestond de keuze in drank uit bier of lokale Rum, en aangezien deze laatste een kwart van de prijs van een biertje was, zaten we 5 minuten later met de hele tafel aan de Rum Cola (behalve Sidonia natuurlijk, die hoefde niet). Uiteindelijk zijn we in polonaise onze hut ingedoken, bestaande uit twee bedden op bamboepalen van ca. 1 meter om al het ongedierte te weren. We zijn er maar vanuit gegaan dat de kikker in de hoek niet zo hoog kon springen, dus die hebben we lekker laten zitten. De volgende ochtend zou vrij bits worden, aangezien we om vijf uur ‘s ochtends zouden beginnen met lopen, om voordat het te warm zou worden de klim omhoog te ondernemen.
Om tien over vijf werden Ria en ik door een boze gids uit bed getrimd: waar we in godsnaam bleven.. Zul je altijd zien: onze beide telefoons waren ‘s nachts uitgevallen, waardoor de wekker dus niet was gegaan.. Als een dolle in het donker onze spullen gepakt en Roy, die het zo met ons gehad had, dat hij de berg al op aan het klimmen was, achterna gesprint… In ons beste Spaans uitgelegd dat het echt niet door de drank kwam en na een uur de berg op sjouwen was het weer bijgelegd met Roy. Uiteindelijk hebben we na een helse 2 uur omhoog klimmen de top bereikt, waarna we een welverdiend ontbijt naar binnen hebben gewerkt (uitgehongerd hebben we geloof ik 6 broodjes pp naar binnen gewerkt) en we weer 6 uur opgevouwen in de minibus terug hebben gereden. Aangezien we redelijk gesloopt waren van de trekking, hebben we de dag erna heerlijk rustig aan gedaan en zijn we in de avond doorgereisd naar Nazca.
To be continued!
BESO
-
07 Februari 2010 - 19:03
Vax:
YO!! Super verhaal weer natuurlijk, ben niet anders van jullie gewend.
Marjo! Had jij nou mijn sms ontvangen...?
Wat eng trouwens van die spinnen beet! Kan me niks engers bedenken dan zo'n freaky spin in de jungle! Nou ja, je lijkt er niet echt mee te zitten!
Tot snel liefies, jij ook Ria, geniet ervan, Tot 13 februari!!! xxx Vax -
07 Februari 2010 - 20:20
Suus:
Klinkt allemaal weer als een mooi avontuur. Rian, hebben je ribben het uitgehouden??? Ben toch jaloers want het klinkt allemaal cool, behalve de tijden van opstaan. Hoop dat jullie nog een topweek hebben en heb heeeeeeeeeeeeeeel veel zin jullie komend weekend te zien.
X! Suus -
07 Februari 2010 - 23:45
Lous:
Genoeg avonturen daar!! Ik verheug me ook op de foto's, die worden voorlopig nog gecensureerd? Klinkt allemaal weer heerlijk spannend, avontuurlijk en behoorlijk vermoeiend ook!! Tien over vijf weer op pad... je hebt er dagen tussen zitten dat je later op staat...
liefs en geniet er nog even van!! -
08 Februari 2010 - 07:38
Eve:
Hahaha Marjo, wat een heerlijke verhalen! Brings back memories, die valse beloftes over de reistijd, wel of geen wc's in de bus, en in het holst van de nacht op een afgelegen plek belanden...! Geniet van de mooie dingen! xx -
08 Februari 2010 - 09:20
Mam:
Lief kind,
Ik heb je belevenissen weer met veel plezier gelezen,alhoewel....soms is het maar goed dat je als moeder niet alles van te voren weet/ steile hellingen, in het holst van de nacht in een gammele bus, ravijnen,spinnen die bijten. Nee, geef mij Vlieland maar, haha.
Kus, ook aan Rian -
08 Februari 2010 - 10:08
Tante Jet:
Nou, volgens mij ben jij je roepig misgelopen.Het wordt tijd, dat jij columns gaat schrijven voor een of ander reisblad.Je bent op de plaatsen waar je wezen moet en je vertelt je verhaal smakelijk, doorspekt met de nodige humor,dusdanig, dat ik me er helmaal in kan verplaatsen!!Die Sidonia......
Take care,liefs,Henriëtte. -
08 Februari 2010 - 12:25
Sophie:
Ladies, wat een verhalen allemaal weer... ben erg nieuwsgierig naar de foto's;-)
En spinnenbeten??? Als de rum zijn werk maar doet.... en de goedkope rum natuurlijk;-)
Geniet nog even van jullie laatste dagen.
Liefs xxx -
09 Februari 2010 - 13:51
Dorien:
Wat een heerlijke verhalen weer allemaal! Veel plezier en zie jullie weer over een weekje! kus Do
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
