Cezzna's, zandduinen en vieze modderbaden

Hi all,

Helaas het Peruviaanse weer achter ons gelaten, maar toch nog even een laatste update van onze laatste twee weken:

Na Arequipa zijn we verder omhoog gereisd naar Nazca, een klein plaatsje aan de westkust van Peru, dat extreem toeristisch is geworden na de ontdekking van de Nazca lijnen. Deze lijnen zijn midden in de woestijn in het zand gemaakt (en waarneembaar door weerspiegeling van het zand door hoogteverschillen) en bestaan uit een aantal geometrische vormen en een aantal dieren (aapje, hond, papegaai etc) van 50-250 meter lang. Het grote mysterie achter de lijnen is het feit dat ze alleen maar waarneembaar zijn vanuit de lucht; en hoe kan dit als ze ca. 2000 jaar geleden gemaakt zijn? En hoe konden mensen vanaf de grond rechte lijnen trekken van 200 meter lang zonder zeker te weten dat het rechte lijnen waren.

Anyway, hier zijn tientallen theorieën op gebaseerd, variërend van een aanbidding van de goden tot meer extreme theorieën dat het een landingsbaan voor aliens is. Dus.. De enige manier om de lijnen goed te zien is vanuit de lucht, dus hop, Rian en Marjo naar het lokale vliegveldje om een vlucht te boeken. Ik met mijn vliegangst kneep hem behoorlijk, maar uiteindelijk zijn we bij een betrouwbaar uitziende piloot aan boord van een 3 persoons Cezznaatje gestapt. Aangezien de beste man militair piloot was geweest en wel voor wat hetere vuren had gestaan dan een toeristisch vluchtje van 20 minuten, durfde ik het enigszins aan om in te stappen. Het ding hoefde nog net niet handmatig aangezwengeld te worden, maar heel jofel klonk het niet. Vliegtuigje was dusdanig klein dat Ria achterin gemoffeld zat en ik praktisch bij ome piloot op schoot (wat op zich niet heel verkeerd was ;) Tot mijn verbazing vond ik het vliegen fantastisch!! Die lijnen waren op zich wel leuk om te zien, maar we waren toch echt meer onder indruk van de koptelefoons en turbulentie in een klein propellorvliegtuigje :)

Na Nazca zijn we naar de volgende topbestemming afgereisd: Huacachina, een kleine oase midden in de woestijn omgeven door zand, zand en nog meer zand. En wat hebben wat slimme Peruvianen bedacht voor de kost: juist, mensen op een snowboard de duinen af laten gaan! Het tripje naar de sanddunes toe is al vrij spectaculair, aangezien je in een soort amfibie-achtig voertuig met 70 km per uur de duinen op en afrost en de chauffeur er vrij veel lol in had om ons met een noodgang de afgrond in te scheuren.. Ik had pas na duin 4 door dat er gordels in het voertuig zaten, waardoor ik gelukkig met iets minder samengeknepen billen de rest van de trip heb vervolgd :) Vervolgens op een snowboard (lees: houten plank met 4 stukken klittenband voor je voeten en een stuk kaarsvet om je board in te vetten de duinen af. Als niet-skiër en niet-snowboarder was dit meer vallend en opstaand de berg aftuimelen, maar desalniettemin een waanzinnige ervaring. De laffe hazen uit de groep gingen sleeënd de berg af, wat aan het gegil te horen ook al een vrij heftige ervaring was..

Buiten de sanddunes is er vrij weinig te beleven in Huacachina, ware het niet dat ons hostel een heerlijk zwembad had en een interne discotheek, die vrij veel weg had van de Freggle-grot, maar waar de drankjes en barbecue er moeiteloos in gingen. De barbecue was all you can eat and drink in 2 hours, dus Ria heeft 3 minuten voor het einde nog 3 kannen pisco sour afgetroggeld bij de bar. Het werd dus een doldwaze avond, eindigend in een plaatselijke discotheek met onze nieuwe Zwitserse, Engelse en Peruviaanse vrienden :) Verder heerlijk gechilled aan het zwembad en wat zonnestralen meegepikt op onze Nederlandse bleke huidjes...

In de week hierna hebben we vrij veel gereisd en zijn we in vrij veel plaatsen geweest. Korte wrapup:

- Van Huacachina naar Paracas, bekend om zijn national park 'Islas Ballestas' aan de kust waar we extreem lelijke zeeleeuwen hebben gezien, lieve pinguins, maar vooral belachelijk veel vogels.. Deze vogels schijten de rotsen de hele dag onder, waardoor na een aantal maanden een soort peklaag op de rotsen ontstaat. De meuk die ze hier af schrapen, was met name 150 jaar geleden een groot exportproduct, aangezien dit een waanzinnige mest voor de landbouw bleek te zijn.. Anno 2010 verdienen de mensen uit Paracas meer brood door toeristische tripjes naar de Islas te verkopen.
Vervolgens hier nog een tripje ondernomen naar een ander national park bestaande uit mooie rotspartijen in de zee, waar toch nog het meest indrukwekkende het heerlijke verse visje op mijn bord was :)

- Van Paracas zijn we doorgetrokken naar Cerro Azul, wat DE surfplek in Peru schijnt te zijn. Kort samengevat: we hebben geen surfer gezien.

- Aangezien hier verder ook geen hol te beleven was, zijn we de volgende doorgereisd naar Pucusana, waar 1 van de grootste pisco en wijn bodega's van Peru is. Na opgevouwen in 3 lokale busjes te hebben gezeten, kwamen we eindelijk uit bij de bodega. De eigenaar/dienstdoende manager sprak enkel Spaans en ik kan je vertellen dat dan vrij essentiële details over de oogst, productie en fermentatie van pisco niet volledig door komen :) En aangezien het oogstproces van de druiven pas in maart zou zijn, was er vrij weinig te zien in de bodega en leek het meer op een uitgerangeerde boerderij dan op een florerend exportbedrijf.. De beste man sloot de 'tour' wel af met een wijn en piscoproeverij, dus met een ambachtelijk gebrouwen fles pisco en op ietwat wankelende benen hebben we het pand weer verlaten. Het dorpje zelf, de omgeving en de busrit zelf waren echter wel fantastisch, dus al met al wederom en memorabele trip..

- Van Pucusana zijn we doorgereisd naar Lunahuana, waar we waanzinnige modderbaden in het vooruitzicht hadden. Het hostel dat we uitgekozen hadden, was op de hoogste bergtop gelegen, dus half dood kwamen we bepakt en bezakt boven aan, maar wel met de beloofde 'wonderful seaview'. Er zaten maar liefst 3 medereizigers in het hostel en toevalligerwijs Nederlanders, die zich bescheurden toen wij vloekend en tierend de berg opkwamen gekropen.. Na wederom een heeeeerlijk vers visje en 4 pisco sours de mand in om de volgende dag fris en fruitig naar de modderbaden te gaan. We hadden ons volledig ingesteld op een soort paradijselijke thermale baden. Niets bleek minder waar. Het modderbad bleek een soort vies meertje waar allemaal Peruvianen als varkens in de modder lagen te rollen en waar het water de kleur had van de groene smurrie uit Ghost Busters. Aangezien we er toch waren, zijn we er toch maar in gaan liggen en hebben we op hoop van zegen ons van top tot teen ingesmeerd met bruine modder dat rook alsof we het rechtstreeks uit het riool hadden getrokken. Beeldmateriaal is beschikbaar op aanvraag :)
Er was ook nog een bad waar, als je er in ging liggen je sowieso later een tweeling op de wereld zou brengen. We zijn er niet heel rouwig om dat we dit bad niet hebben kunnen vinden...

- Stinkend en wel weer de bus in om door te reizen via Lima naar Huaraz, een dorpje midden in de Andes gelegen, met de hoogste bergtoppen van heel Zuid/Noord Amerika. Ideaal voor vier/vijfdaagse trekkings door de bergen. Een kerel die we ontmoet hadden vertelde dat hij twee dagen voor ons waanzinnig weer had gehad, dus we besloten het er maar op te wagen.. Toen we echter na 3 uur haarspeldbochten met een vrij leip rijdende chauffeur nog steeds alleen maar mist en wolken zagen, begonnen we toch onze bedenkingen te krijgen... We besloten dus de vierdaagse trekking maar te skippen (na visioenen van lekkende tenten, modderstromen, etc) en hebben een dagtrip gemaakt naar een paar prachtige meren met kleuren groenblauw uit een brochure omgeven door besneeuwde bergtoppen. Volgens kenners een van de mooiste stukjes natuur in Zuid-Amerika. Behalve in december-februari, als het regenseizoen is en de volledige panorama view wordt weggenomen door bergen mist en bewolking... Nu moet ik bekennen dat de meren extreem mooi waren, maar om nou te zeggen dat je heel blij wordt als je hier in je poncho door de regen omheen loopt zonder maar een bergtop te zien... Wat wel erg indrukwekkend was, waren alle kleine dorpjes waar we tijdens de busrit langskwamen en waar we als enige blanken een paar uur over de lokale marktjes hebben geslenterd. Vrouwen volledig in Peruviaanse klederdracht (grote gekleurde rokken, hoge bolhoeden, kind op de rug in een bontgekleurde draagdoek), kraampjes waar mager kippetjes verkocht werden, etc. Echt heel cool.
Op de terugweg was er nog een hot springs, oftewel warm natuurlijk bronwater afkomstig uit vulkanisch gesteente in de bergen. Dat klonk ons na de kou en regen als muziek in de oren, dus met gierende banden naar de hot springs. We werden hier in een soort privekamertje gedumpt met een bank en een bad erin, waarin een gootsteenontstopper als stop diende en er een soort brandkraan werd opengedraaid om het bad te vullen. Het water zag er meer uit als rioolwater dan als schoon bergwater en de temperatuur bleef steken op een luttele 32 graden. Na 5 minuten half rillend in het bad te hebben gezeten, zijn we gevlucht naar de aangrenzende sauna, die heel cool midden in de rotsen gehouwen was. Buiten het feit dat het hier naar verschraalde urine rook, was dit een stuk aangenamer.

- Na Huaraz waren onze 5 laatste dagen aangebroken en vonden we dat het wel tijd werd voor zon, zee en strand! Vanuit Huaraz hebben we een tweederangs (luxe versie was helaas volgeboekt aangezien het weekend was) nachtbus gepakt, gevolgd door nog twee plaatselijke bussen. De laatste hiervan had een kamikaze chauffeur en toen zelfs de locals 'despacio, despacio' (oftewel: rij rustig idioot, rij rustig!) begonnen te gillen, zaten ook wij wat gespannen in het busje.. Al met al hebben we 24 uur over gedaan voordat we aankwamen in Mancora, het beach resort van Peru, gelegen in de meest noordelijke uithoek. Alleen ook hier regende het... We begonnen al backup plans te bedenken, maar goddank klaarde het de volgende dag op. Kort samengevat hebben we hier heerlijk op het strand gelegen, in de zee gezwommen, veel verse vis gegeten, veel dranken gedronken op alle strandfeesten en veel nieuwe matties gemaakt uit Duitsland, Ierland, Zweden, Argentinië, etc. Helaas na 4 dagen chillen gedwongen weer de nachtbus in (dit keer een met stoelen die praktisch omgetoverd konden worden tot bedden, kussentje, dekentje, helemaal top!) om terug te reizen naar Lima om onze vlucht terug te pakken..

Al met al een waanzinnige trip en ik denk dat we echt heel veel hebben gezien in een maand. Bizarre belevenissen, waanzinnige mensen ontmoet. veel lol gehad en Ri en ik hebben afgesproken om sowieso binnen nu en 3 jaar terug te gaan om dan echt de Machu Picchu te beklimmen!

Dank weer voor het trouwe lezen en alle leuke reacties!

BESO Ria en Marjo