Da´s pech, Inca trail weg…

Hola todos!

De tijd vliegt; we zijn al over de helft van the trip.. Tijd voor een update dus. Allereerst het vrij matige nieuws dat door extreme regenval de noodtoestand is uitgeroepen in Cuzco en dat er ca. 3000 toeristen vastzaten op de Machu Picchu. Wij zouden 2 dagen geleden met deze 4 daagse trekking beginnen, maar die kunnen we op onze buik schrijven. Erg jammer, aangezien dat ons hoofddoel van de trip was; aan de andere kant, allang mazzel dat wij niet vastzaten op die berg. Dus change of plans.

Maar eerst terug waar we gebleven waren: Lake Titicaca! Ik was hier al eerder geweest, maar dan aan de Boliviaanse kant (heb me altijd afgevraagd hoe je een nauwkeurige landsgrens midden in een meer kan trekken, maar goed).. Lake Titicaca wordt ge-enterd vanaf het plaatsje Puno, wat dan ook verworven is tot een toeristische kermisattractie met veel neonlichten, drammerige obers die denken dat ze je met een ´allo, oe gaat get met jou´ naar binnen kunnen loodsen en een 1-en-dezelfde menukaart die voor de hele stad in 1 keer gedrukt is. Kortom: maakt geen drol uit waar je naar binnen stapt.. De volgende ochtend vroeg naar de haven gegaan om een twee daagse toer naar de eilanden Uros, Taquile en Amantani te ondernemen.

Het ontbijt in ons hostel was het meest bizarre dat ik ooit heb gegeten, bestaande uit: een gortdroog stuk chocoladetaart waar je een heel Afrikaans dorp mee kunt voeden, een bakje droge Smacks (maar dan van een lokaal C-merk) zonder melk of yoghurt en een half glaasje fluorescerend roze Yokidrink. Ook dat is Peru...

In de haven bleek dat de tour binnen 3 minuten geregeld was, dus hop, Rian en Marjo voor 2 dagen de boot op met in het vooruitzicht floating islands, een overnachting bij een lokale familie op een ander eiland en als klap op de vuurpijl ook nog eens een lokale fiesta te pakken met veel ceremoniele toestanden.. De floating islands (Islas Flotantes de Uros) is de grootste bezienswaardigheid op het meer en vrij bijzonder aangezien ze gebouwd zijn midden in het meer op en tussen het riet. Dat deze beste mensen zeer creatief zijn blijkt uit het feit dat ze alles, maar dan ook alles, weten te maken met een paar rietstengels. MacGyver zou er jaloers van worden... Huisjes, boten, uitkijktorens, stoelen, tafels, alles van riet. Vrij indrukwekkend om te zien dat deze mensen hier in groepjes families kunnen wonen, al zijn de bewoners naast creatief ook vrij commercieel ingesteld. Zo beginnen ze vrolijk te dansen in klederdracht als je aan komt varen, word je na de rondleiding in hun hutje meegesleurd naar hun kraampje met, je raadt het al, rieten souvenirs en zijn ze altijd in voor een gezellig kiekje, mits tegen betaling. Ook hier geldt dat toerisme een vernietigende werking heeft op de authenticiteit van iets wat zo mooi had kunnen zijn. Ik moest trouwens wel erg lachen dat er in de hut waar ik werd rondgeleid (lees: gebukt naar binnen kon gluren) naast een matras en 30 dekens in de hoek een klein tvtje stond... Ook de Uros gaan met hun tijd mee..

Na een zeer oprechte en geimproviseerde afscheidsdans van 6 in klederdracht gehulde vrouwen, vertrokken we naar het volgende eiland Amantani, waar we ons gastgezin voor de lunch, diner en slapen zouden ontmoeten. Dit was het meest indrukwekkende van de 2 dagen, aangezien we hier echt een kijkje in de keuken (letterlijk en figuurlijk) konden nemen van een Peruviaans gezin. Hun huis bestond uit drie logeerkamers voor gasten, 1 kamer voor hunzelf en de kinderen en een heel primitief keukentje waar moeder Irma de hele dag op een haardvuurtje zat te kokerellen.

Het eiland zelf was niet heel boeiend en de wandeling naar de top onder begeleiding van de vader des huizes (op ca. 4 km hoogte) in de stromende regen heeft ons ook bijna het leven gekost door een fikse hoofdpijn door de hoogteziekte.. Wel heel bijzonder was dat we werden uitgenodigd door een lokale stam om hun feestelijke ceremonie bij te wonen. Dit bestond uit het bedanken van Pachamama (moeder aarde) voor de vruchtbaarheid van de aarde, gezondheid, etc. De cocabladeren werden driftig in het rond gesmeten, een ceremonieel onderdeel om Pachamama terug te geven wat ze het volk heeft doen toekomen. Hierna werden de literflessen Cuzqueña (lokaal bier) opengetrokken en onder het genot van panfluitmuziek weggespoeld. Zelfs omaatjes van tegen de tachtig wisten deze literflessen moeiteloos soldaat te maken.. Vrij bijzonder om dit van zo dichtbij meegemaakt te hebben.

Na een heerlijk diner bij ons foster parentsgezin (echt hulde dat iemand met zo weinig middelen zo´n koningsmaal op tafel weet te toveren) was het tijd voor de surprise act van de avond: in lokale klederdracht naar een peña (lokaal feest met veel dans en muziek)! De eerste 5 minuten waren hilarisch toen we in een lokaal pekske werden gehezen, maar toen we aankwamen bij de peña en ze alle toeristen in 1 lokaal hadden gepropt, bleek ook dit een vrij toeristisch gebeuren... Na 3 dansjes bleek dat het festijn nog minstens 1,5 uur duurde, dus het werd een vrij lange avond ;)

Dag erna naar eiland 3, Taquile, en vervolgens terug naar Puno per boot. Dat de zon fel is op 4 km hoogte hebben we ook geweten; met name Rian is dusdanig verbrand dat de vellen er nog steeds aan hangen...

Vanuit Puno zijn we doorgereisd naar Arequipa, 1 na grootste stad van Peru, die vooral dient als uitvalsbasis naar de nabijgelegen Colca Cañon, 1 na diepste klif ter wereld en zelfs 2 keer zo diep als the Grand Canyon. Reden te meer voor een bezoekje :)

To be continued!

BESO