Roadtripping, vulkanen, paragliden en meer
Door: Marjo
Blijf op de hoogte en volg Marjolein
26 Mei 2008 | Bolivia, La Paz
Het lijkt alweer maanden geleden dat ik een bericht heb geplaatst, al is het nog geen drie weken geleden.. Bij mijn laatse bericht zat ik nog in Patagonie, nu inmiddels alweer in La Paz, Bolivia..
Kleine update van de afgelopen weken: zoals gezegd zat ik me bij het schrijven van mijn vorige bericht te verheugen op een 30-urige busreis van El Calafate naar Bariloche. Deel 1 (lees: 4 uur ´s nachts tot 8 uur ´s ochtends) was een ware hel aangezien we in een lokale pauperbus zaten zonder deken of verwarming. Als je al in slaap viel, was je binnen tien minuten zo verkleumd dat je condenswolkjes uitblazend weer wakker schrok. Deel 2 en 3 waren goddank een stuk comfortabeler in camabussen (lees: stoel te transformeren tot praktisch een bed) opgeleukt door Spaanse onbegrijpelijke films en heerlijk busvoer. Bijkomend aangenaam feit was dat een meisje uit mijn hostel dezelfde helse trip moest doorstaan, dus gedeelde smart.. Het kind (ik had al zo´n vermoeden bij het aanzien van haar kortgeknipte pottenkapsel en handige broek met zakken aan de zijkant) ontpopte zich tijdens de reis tot een ware MacGyver. Haar aluminium trommeltje diende namelijk als tupperwarebox voor haar in het hostel gemaakte spaghetti, daarna als theekop om vervolgens als voorraaddoos voor het overige proviand (lees: zelf gemixede rozijnen, cashewnoten en pinda´s in een vacuum zakje) weer in de backpack te verdwijnen. Toen het licht in de bus uitging en ik bij God niet wist wat ik nog voor handen had behalve muziek luisteren, toverde handige Harrie een soort mijnwerkerslamp tervoorschijn, monteerde deze op haar hoofd en begon heerlijk een boekje te lezen. Als klap op de vuurpijl had ze een backpack die ongeveer de helft van mijn backpack was (naast mijn 3 overige tassen), echter bevatte die van haar nog een slaapzak, een tent en een campingstoof.. Some people have it all..
Aangekomen in Bariloche (het Zwitserland van Argentinie waar W.A. en Max ook jaarlijks hun latten onderbinden) een erg leuk hostel gevonden waar ik op avond 1 al een aantal leuke mensen heb ontmoet om een trip naar de 7 meren route te maken. Dit is een erg geliefde expeditie, aangezien je via een ongeplaveide weg langs 7 prachtige meren kunt touren. En hoe relaxed om dat op eigen vervoer te doen i.p.v. in een lokale bus die zonder stops langs alle 7 meren dendert. Volgende dag met zijn vijven een heerlijk wit mis bakkie gehuurd en 14 uur rondgetoerd langs alle dorpjes en meren! Waanzinnig mooi! En hoe blij dat we waren met mijn speakers (eindelijk was het het meesjouwen van 2,5 maand waard..) en al onze Ipods om de hele dag verwend te worden met de heerlijkste deuntjes van diverse continenten.
De volgende dag helaas het hostel uitgekicked aangezien het volgeboekt was (was me nog niet veel vaker overkomen, dus had niet vooruit gereserveerd..) Een Amerikaans meisje op mijn kamer was ook uit het hostel gebonjourd, dus samen verkast naar een ander hostel. De dagen erna veel in de omgeving van Bariloche gedaan. Dag twee een mountainbike tour van aanvankelijk 64 kilometer. Een lachtertje dacht ik: rekenend met een gemiddelde snelheid van 15 km per uur, leek me dat we dat wel in 4,5 uur konden doen. Na heel veel waarschuwingen van andere backpackers en de spierpijn van het paardrijden van mn Amerikaanse mattie toch maar voor de 34 kilometer variant gekozen. THANK GOD! Ik had er even niet bij stil gestaan dat we hier niet in onze vlakke kikkerlandje waren, maar in een heuvellanschap met vrij pittige bergen. Mn Amerikaanse vriendinnetje Patra (een Thais-Taiwanees frele poppetje) heeft bijna het loodje gelegd tijdens de toer, maar het was het waard want was werkelijk prachtig! Eenmaal de smaak te pakken hebben we er de dag erna maar meteen een trekking achteraan geplakt van 8 uur naar Cerro Lopez, een bergtop met prachtig uitzicht over Bariloche. Dag erna afgesproken met een ander Amerikaans vriendinnetje dat vrijwilligerswerk doet in Bariloche om haar een middag te helpen Engels te leren aan lokale kinders. Eenmaal daar aangekomen, bleek het een vrije dag te zijn, dus hebben we de halve middag gevoetbald met de lokale kinders (zie foto´s). Wederom een ervaring op zich om deze middag een wat realistischere kant van het zeer toeristische en vrij rijke Bariloche te zien.
Na Bariloche ben ik met Patra doorgereisd naar Pucon in Chili om aldaar vulkaan Villarica te beklimmen. Pucon zelf is niet het meest spannende dorp, maar ons hostel was werkelijk het meest waanzinnige in Zuid Amerika tot nu toe. Bedden van 1 meter 20 met donzen dekbedden, open haarden en een hele knusse intieme sfeer. Helemaal top dus.. Helaas liet het weer ons in de steek en hebben we twee dagen moeten wachten om de vulkaan op te kunnen. Tijd vooral gedood met eten, slapen en chillen in een hot springs met een temperatuur van 39 graden onder het genot van een heerlijk wijntje.. :)
En toen: het beklimmen van de vulkaan.. Opgestaan om half zes, in een professioneel water- en winddicht pak gehesen, bergschoenen van 3 kilo ondergebonden, crampons (soort Friese doorlopers om ijs en losse rotsen mee te trotseren) en pikhouweel mee en hop naar de vulkaan. Misschien kwam het door het gewicht van die belachelijk zware schoenen of door andere vermoeidheidsfactoren, maar ik dacht na 5 minuten al dat ik dood neer zou vallen. Onze gids dacht er helaas anders over en huppelde de berg op alsof het niets was en weigerde pauzes in te lassen. Uiteindelijk heb ik voor mijn eigen veiligheid maar zelf pauzes ingelast resulterend in een grimmige gids en een grimmige Marjo. Op de vulkaan hebben we het weer bijgelegd.. :) Was een redelijke beproeving, maar des te groter het gevoel van overwinning toen we eenmaal op de top stonden, het waanzinnige uitzicht zagen en de heerlijke sulfietdampen van de vulkaan konden inademen. Het genieten werd iets minder na het ervaren van de spierpijn in mijn hele lichaam de week erna :)
Vanuit Pucon weer rechtsomkeert naar Argentinie om lekker wijntjes te proeven in Mendoza. Aangekomen in mijn hostel heb ik een fantastische Zwitserse nicht opgedukeld en hier een aantal dagen mee doorgebracht. Dag 1 wederom een autootje gehuurd en samen naar een aantal bodega’ s geweest om de wijngaarden te aanschouwen en het productieproces van wijn te zien. Het plan was een stuk of vier te bezoeken, maar bij bodega 2 hebben we ons de duurste maar beste Argentijnse lunch ooit laten aansmeren (omgerekend 26 euro, voor Argentijnse begrippen een rib uit je lijf..) en heerlijk de hele middag wijntjes gedronken (ik dan, Daniel reed :)) en Argentijnse vleesvarianten lopen oppeuzelen. En wat is gepaster dan uitbuiken tussen de wijngaarden??
Na deze passieve dag van consumeren leek het me wel weer tijd voor wat actie en ben gaan raften en canopy´en (= hangend aan een katrol van een soort kabelbaan af). Raften viel ietwat tegen aangezien het winter is en er dus weinig smeltwater uit de bergen in de rivier belandt. De rapids waren dus maximaal level 3 (level 4 en 5 is voor de die hards), dus het was een leuke maar vrij kalme afdaling. Canopy daarentegen was geweldig! Hangend aan een katrol over een van de mooiste meren van Mendoza heen roetsjen op een hoogte van tientallen meters, wat wil je nog meer?! Als bonusronde ook nog onder begeleiding van de gids ondersteboven hangend het meer over gegaan, dus ik kon mijn lol niet op! Dag erna mijn sensatieweekend afgesloten met een ritje paragliden! Nu zou je denken dat ik met mijn vliegangst doodsangsten zou uitstaan, maar vond het eerder saai dan spannend. Voor het opstijgen (lees: heel hard van een klif afrennen totdat de parapente wind vangt) vroeg ik nog aan mijn instructeur wat ik moest weten voor de vlucht. Hij zei: als ik zeg run, dan ren je, als ik zeg sit, dan ga je zitten, als ik zeg stop dan stop je meteen met rennen. Ik heb geen run of sit gehoord, enige wat mijn trommelvliezen bereikte was een Spaanse kreet, gevolgd door een stevige duw in mijn rug en voordat ik het wist hingen we in de lucht. In totaal hebben we zo´n 18 minuten in de lucht gehangen en als bonus kreeg ik ook nog een waanzinnige zonsondergang kado!
Goed, zover voor Mendoza, en om mijn trip heerlijk inefficient te vervolgen weer rechtsomkeert naar Santiago in Chili om via Noord Chili naar de zoutvlakten in Bolivia te trekken. Hierover later meer, want vrees dat nu al niemand het einde van dit epistel haalt!
Liefs en een dikke zoen!
Kleine update van de afgelopen weken: zoals gezegd zat ik me bij het schrijven van mijn vorige bericht te verheugen op een 30-urige busreis van El Calafate naar Bariloche. Deel 1 (lees: 4 uur ´s nachts tot 8 uur ´s ochtends) was een ware hel aangezien we in een lokale pauperbus zaten zonder deken of verwarming. Als je al in slaap viel, was je binnen tien minuten zo verkleumd dat je condenswolkjes uitblazend weer wakker schrok. Deel 2 en 3 waren goddank een stuk comfortabeler in camabussen (lees: stoel te transformeren tot praktisch een bed) opgeleukt door Spaanse onbegrijpelijke films en heerlijk busvoer. Bijkomend aangenaam feit was dat een meisje uit mijn hostel dezelfde helse trip moest doorstaan, dus gedeelde smart.. Het kind (ik had al zo´n vermoeden bij het aanzien van haar kortgeknipte pottenkapsel en handige broek met zakken aan de zijkant) ontpopte zich tijdens de reis tot een ware MacGyver. Haar aluminium trommeltje diende namelijk als tupperwarebox voor haar in het hostel gemaakte spaghetti, daarna als theekop om vervolgens als voorraaddoos voor het overige proviand (lees: zelf gemixede rozijnen, cashewnoten en pinda´s in een vacuum zakje) weer in de backpack te verdwijnen. Toen het licht in de bus uitging en ik bij God niet wist wat ik nog voor handen had behalve muziek luisteren, toverde handige Harrie een soort mijnwerkerslamp tervoorschijn, monteerde deze op haar hoofd en begon heerlijk een boekje te lezen. Als klap op de vuurpijl had ze een backpack die ongeveer de helft van mijn backpack was (naast mijn 3 overige tassen), echter bevatte die van haar nog een slaapzak, een tent en een campingstoof.. Some people have it all..
Aangekomen in Bariloche (het Zwitserland van Argentinie waar W.A. en Max ook jaarlijks hun latten onderbinden) een erg leuk hostel gevonden waar ik op avond 1 al een aantal leuke mensen heb ontmoet om een trip naar de 7 meren route te maken. Dit is een erg geliefde expeditie, aangezien je via een ongeplaveide weg langs 7 prachtige meren kunt touren. En hoe relaxed om dat op eigen vervoer te doen i.p.v. in een lokale bus die zonder stops langs alle 7 meren dendert. Volgende dag met zijn vijven een heerlijk wit mis bakkie gehuurd en 14 uur rondgetoerd langs alle dorpjes en meren! Waanzinnig mooi! En hoe blij dat we waren met mijn speakers (eindelijk was het het meesjouwen van 2,5 maand waard..) en al onze Ipods om de hele dag verwend te worden met de heerlijkste deuntjes van diverse continenten.
De volgende dag helaas het hostel uitgekicked aangezien het volgeboekt was (was me nog niet veel vaker overkomen, dus had niet vooruit gereserveerd..) Een Amerikaans meisje op mijn kamer was ook uit het hostel gebonjourd, dus samen verkast naar een ander hostel. De dagen erna veel in de omgeving van Bariloche gedaan. Dag twee een mountainbike tour van aanvankelijk 64 kilometer. Een lachtertje dacht ik: rekenend met een gemiddelde snelheid van 15 km per uur, leek me dat we dat wel in 4,5 uur konden doen. Na heel veel waarschuwingen van andere backpackers en de spierpijn van het paardrijden van mn Amerikaanse mattie toch maar voor de 34 kilometer variant gekozen. THANK GOD! Ik had er even niet bij stil gestaan dat we hier niet in onze vlakke kikkerlandje waren, maar in een heuvellanschap met vrij pittige bergen. Mn Amerikaanse vriendinnetje Patra (een Thais-Taiwanees frele poppetje) heeft bijna het loodje gelegd tijdens de toer, maar het was het waard want was werkelijk prachtig! Eenmaal de smaak te pakken hebben we er de dag erna maar meteen een trekking achteraan geplakt van 8 uur naar Cerro Lopez, een bergtop met prachtig uitzicht over Bariloche. Dag erna afgesproken met een ander Amerikaans vriendinnetje dat vrijwilligerswerk doet in Bariloche om haar een middag te helpen Engels te leren aan lokale kinders. Eenmaal daar aangekomen, bleek het een vrije dag te zijn, dus hebben we de halve middag gevoetbald met de lokale kinders (zie foto´s). Wederom een ervaring op zich om deze middag een wat realistischere kant van het zeer toeristische en vrij rijke Bariloche te zien.
Na Bariloche ben ik met Patra doorgereisd naar Pucon in Chili om aldaar vulkaan Villarica te beklimmen. Pucon zelf is niet het meest spannende dorp, maar ons hostel was werkelijk het meest waanzinnige in Zuid Amerika tot nu toe. Bedden van 1 meter 20 met donzen dekbedden, open haarden en een hele knusse intieme sfeer. Helemaal top dus.. Helaas liet het weer ons in de steek en hebben we twee dagen moeten wachten om de vulkaan op te kunnen. Tijd vooral gedood met eten, slapen en chillen in een hot springs met een temperatuur van 39 graden onder het genot van een heerlijk wijntje.. :)
En toen: het beklimmen van de vulkaan.. Opgestaan om half zes, in een professioneel water- en winddicht pak gehesen, bergschoenen van 3 kilo ondergebonden, crampons (soort Friese doorlopers om ijs en losse rotsen mee te trotseren) en pikhouweel mee en hop naar de vulkaan. Misschien kwam het door het gewicht van die belachelijk zware schoenen of door andere vermoeidheidsfactoren, maar ik dacht na 5 minuten al dat ik dood neer zou vallen. Onze gids dacht er helaas anders over en huppelde de berg op alsof het niets was en weigerde pauzes in te lassen. Uiteindelijk heb ik voor mijn eigen veiligheid maar zelf pauzes ingelast resulterend in een grimmige gids en een grimmige Marjo. Op de vulkaan hebben we het weer bijgelegd.. :) Was een redelijke beproeving, maar des te groter het gevoel van overwinning toen we eenmaal op de top stonden, het waanzinnige uitzicht zagen en de heerlijke sulfietdampen van de vulkaan konden inademen. Het genieten werd iets minder na het ervaren van de spierpijn in mijn hele lichaam de week erna :)
Vanuit Pucon weer rechtsomkeert naar Argentinie om lekker wijntjes te proeven in Mendoza. Aangekomen in mijn hostel heb ik een fantastische Zwitserse nicht opgedukeld en hier een aantal dagen mee doorgebracht. Dag 1 wederom een autootje gehuurd en samen naar een aantal bodega’ s geweest om de wijngaarden te aanschouwen en het productieproces van wijn te zien. Het plan was een stuk of vier te bezoeken, maar bij bodega 2 hebben we ons de duurste maar beste Argentijnse lunch ooit laten aansmeren (omgerekend 26 euro, voor Argentijnse begrippen een rib uit je lijf..) en heerlijk de hele middag wijntjes gedronken (ik dan, Daniel reed :)) en Argentijnse vleesvarianten lopen oppeuzelen. En wat is gepaster dan uitbuiken tussen de wijngaarden??
Na deze passieve dag van consumeren leek het me wel weer tijd voor wat actie en ben gaan raften en canopy´en (= hangend aan een katrol van een soort kabelbaan af). Raften viel ietwat tegen aangezien het winter is en er dus weinig smeltwater uit de bergen in de rivier belandt. De rapids waren dus maximaal level 3 (level 4 en 5 is voor de die hards), dus het was een leuke maar vrij kalme afdaling. Canopy daarentegen was geweldig! Hangend aan een katrol over een van de mooiste meren van Mendoza heen roetsjen op een hoogte van tientallen meters, wat wil je nog meer?! Als bonusronde ook nog onder begeleiding van de gids ondersteboven hangend het meer over gegaan, dus ik kon mijn lol niet op! Dag erna mijn sensatieweekend afgesloten met een ritje paragliden! Nu zou je denken dat ik met mijn vliegangst doodsangsten zou uitstaan, maar vond het eerder saai dan spannend. Voor het opstijgen (lees: heel hard van een klif afrennen totdat de parapente wind vangt) vroeg ik nog aan mijn instructeur wat ik moest weten voor de vlucht. Hij zei: als ik zeg run, dan ren je, als ik zeg sit, dan ga je zitten, als ik zeg stop dan stop je meteen met rennen. Ik heb geen run of sit gehoord, enige wat mijn trommelvliezen bereikte was een Spaanse kreet, gevolgd door een stevige duw in mijn rug en voordat ik het wist hingen we in de lucht. In totaal hebben we zo´n 18 minuten in de lucht gehangen en als bonus kreeg ik ook nog een waanzinnige zonsondergang kado!
Goed, zover voor Mendoza, en om mijn trip heerlijk inefficient te vervolgen weer rechtsomkeert naar Santiago in Chili om via Noord Chili naar de zoutvlakten in Bolivia te trekken. Hierover later meer, want vrees dat nu al niemand het einde van dit epistel haalt!
Liefs en een dikke zoen!
-
27 Mei 2008 - 06:10
Karli:
heerlijke verhalen voor de dinsdagochtend en mooie fotos ook!was helemaal blij met je mail, mail je er nog wel even over terug, wanneer ben je weer in het land eigenlijk?X -
27 Mei 2008 - 06:45
Felix:
Babe!
Bouw er een kaft omheen, voeg een voor-, nawoord en conclusie toe en zoek vervolgens een uitgever.. Gegarandeerd succes!
Mooi verhaal weer pop. Geniet nog ff je laatste weekjes! Zie je half juni! Doe voorzichtig met Bolivianen en andere vage trekgeiten.
Kus
-
27 Mei 2008 - 06:47
Frederique:
Het einde gehaald en weer genoten van je verhaal!
kus Fred -
27 Mei 2008 - 06:48
Vax:
Lieve Marjo,
Ik heb zelden in mijn leven zulke mooie fotos gezien!!! HOLY TERING, wat gaaf die glaciers en zonsondergangen...en PATAGONIA, daar moet ik heen zo te zien!!!!! En die zout vlaktes!!! GEWELDIG! Doe je mee aan de documentaire Earth!??! Echt wow.
Alles goed met jou zo te horen, wat een coole verhalen ook over die handige harrie in de bus met zaklamp op d'r kop!!! Om jaloers op te worden...heeft ze haar expertise nog met jou gedeeld?!
Wanneer kom je nou terug? En wat staat er in de toekomst op de planning?!
Ik lees altijd je verhalen, maar nog niet vaak genoeg berichtje achter gelaten...HEEL VEEL PLEZIER NOG LIEVE SCHAT!!! Tot snel hoop ik, dikke kus Vax xxx -
27 Mei 2008 - 06:56
Lous:
Wederom topverhalen! Geweldig!
Lekker actief bezig hoor Lein!
Heel veel plezier weer!
liefs! -
27 Mei 2008 - 07:33
Huib:
Marjo,
Waanzinnig allemaal! Geniet van het laatste maandje!! x -
27 Mei 2008 - 09:02
Esther:
Marjo, helemaal fantastisch om je verhalen te lezen! Geniet ervan.
Kus! -
27 Mei 2008 - 10:18
Dorien:
Marjo, wat een jaloers-makende verhalen! Krijg al bijna spierpijn als ik je verhalen lees!!! Heerlijk hoor al die trackings en fietstochten, zeker afgewisseld met een heerlijk wijntje en een hotspring, hihi! Topverhaal en tot en met het einde van genoeten... Veel plzier in de warmere gedeeltes van Z-Amerika!
Hele dikke kus Do -
27 Mei 2008 - 19:14
Roos:
Hola Chica! Zo te zien vermaak je je nog steeds erg goed! Ben heel erg jaloers. Ziet er allemaal heel cool uit. Heel veel plezier nog, enjoy!
xroos -
29 Mei 2008 - 10:35
MP:
Jeetje Marjo, als ik het zo allemaal lees word ik er bijna moe van. Maar wat geweldig al die ervaringen.. echt super, er lijkt wel geen einde aan jouw trip te komen, dadelijk wil je ook niet meer terug. Hier begint het eindelijk wat beter weer te worden, dus dat betreft heb je het echt helemaal goed uitgekiend. Ik heb besloten om de komende 3 maanden maar niets te doen, wat deed ik dan eigenlijk hiervoor, haha. Maar goed, toch wel wat gedaan, zie www.mariapia.nl. De basis is gelegd voor mijn nieuwe business, alleen ga ik daarmee pas vanaf sept van start. Nu lekker relaxen en hopelijk veel genieten van ons super nieuwe daktarras. Nou jij geniet nog van je laatste maand, ik ben weer benieuwd naar de verhalen.... dikke kus, MP
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
