Vogelspinnen, Borgoe-cola en buiksprietkevers

Lieve allemaal,

3 dagen en een trip naar de Raleigh vallen verder, ervaringen voor het leven rijker…

Allereerst: het was echt een waanzinnige trip. Ten tweede: het was ook nog eens een onvergetelijke trip, mede doordat alles wat mis kon gaan, mis is gegaan. Maar ondanks deze grote k*t voor mekaar show kunnen we de komende maanden zeker teren op alle herinneringen.

Essentieel voor het verhaal zijn de karakters die deze kaskraker mede mogelijk hebben gemaakt.

Hoofdrollen:
- Bijrijder Auke: een gesjeesde bioloog die sinds 6 jaar zijn geluk beproeft in Suriname en hier, zonder dollen, onderzoek doet naar buiksprietkevers. Auke is 2 meter, heeft handen als kolenschoppen, heeft schoenmaat 50 en hoe langer je naar hem kijkt, hoe meer hij weg heeft van E.T. Aanvankelijke rol: bijrijder en eventuele lekke band verwisselen. Maar al snel bleek Auke wel in te zijn voor een driedaags tripje met 4 jonge chickies en sloot zich aan bij ons reisgezelschap. Uiteindelijk heeft hij zich ontpopt tot steun- en toeverlaat, spinnenvanger en heeft AL zijn kennis over planten en dieren met ons gedeeld. De grap werd al snel dat hij met zijn maat 50 in 1 voetstap de hele lokale flora en fauna zou kunnen uitroeien :)
- Gids Piet: je staat best raar te kijken als een Hindoestaans uitziende Surinamer zich voorstelt als Piet. Al snel kwam het aapje uit de mouw. Piet was niet zijn echte naam, maar aangezien Piet op zijn 16e verjaardag 16 bananen soldaat had gemaakt en het Surinaamse woord voor aap dicht in de buurt komt van Piet, gaat hij sindsdien als Piet door het leven.
- Chauffeur Iwan a.k.a Papa Bear: boom van een neger met een schaterende lach. Naast een flinke dosis humor en waanzinnige rijkunsten draaide Papa Bear lekkere salsahitjes van de Happy Boys (bekend van ‘kleine wasjes, grote wasjes..’)
- Bootsman Hylke: ook dan sta je raar te kijken als je in de ghetto van Paramaribo je bootsman gaat ophalen, deze eruit ziet als een agressieve gangster, zich omdraait en een T-shirt met de Tasmanian Devil aanheeft met de levensgrote tekst ‘Fuck You’ en zich vervolgens voorstelt als Hylke. Wij bleven er bijna in...
- Bootsman Gordon: karakter wordt later in het verhaal uitgewerkt
- Gids Hugo: karakter wordt later in het verhaal uitgewerkt

Bijrol:
- 2 Nederlandse meisjes (stagiaires) die de andere helft van ons reisgezelschap vormden. Buiten het feit dat het leuke chicks waren en we erg met ze hebben gelachen om alle misere van de trip, zijn zij verder niet relevant in het verhaal.

Figuranten:
- 28 vogelspinnen, waarvan 1 dood
- 1 roofvis (5 minuten in beeld in de boot)
- 2 slingeraapjes

Ontbrekende figuranten:
- De beloofde rotshaantjes
- De beloofde landschildpad
- De beloofde anaconda’s

Een korte schets van de afgelopen dagen geeft denk ik het beste de Surinaamse mentaliteit en werkwijze weer.

Maandagochtend 8 uur sharp stonden we braaf paraat bij de touroperator waar de bus ook om 8 uur sharp zou vertrekken. Niets bleek minder waar; na 1 uur wachten werd de conclusie getrokken dat de chauffeur niet was komen opdagen en werd er vervangend vervoer geregeld (=Papa Bear kwam met gierende banden voorrijden). Vertraging: 1,5 uur. Nog steeds vol goede moed op weg naar het dorp Witagron waar we op de boot zouden stappen.

Als snel bleek dat Piet vrij weinig had geregeld en dus stonden we tien minuten in Lelydorp (jaja, die hebben ze hier ook, maar dan in de vorm van een dorp) later met een winkelkar in een Chinese supermarkt om boodschappen voor de hele reis te doen. Het kon allemaal niet op; wat we maar wilden, we mochten het op de kassaband gooien. Flessen rum, champagne voor mijn verjaardag, sigaretten, Piet kom het zo gek niet verzinnen. We vonden het wel ietwat opmerkelijk, maar aangezien de tour niet bepaald goedkoop was, zochten we er toen nog niet veel achter. Verder een bakje nasi met kippenbouten van Piet in ons handen gedrukt gekregen als lunch.

De weg van Lelydorp naar Witagron was een mooie, maar extreem bumpy tocht over een rode zandweg. De rode kleur bleek te komen van de bauxiet die hier op grote schaal gewonnen wordt en resulteert in een plakkerige stoflaag vol met aluminiumresten. Resultaat: bij elke passerende auto werd een grote stofwolk zichtbaar en werd de bus voor 3 minuten hermetisch afgesloten totdat het zo warm binnen werd dat het schuifdak weer geopend werd. Dit ritueel heeft zich ca. 60 keer herhaald in 3 uur.

Aangekomen in Witagron bleek ook hier geen transport te zijn en hebben we wederom 1,5 uur mogen wachten op een omgevallen boomstronk tussen de zwerfhonden. Gelukkig kwam de korjaal (zie google) voorvaren, de typische boot in Suriname, die je nog het beste kunt omschrijven als een uit de kluiten gewassen kano, maar dan met 5 houten bankjes en een 40 pk motor. Hier ontmoetten we bootsman Gordon, een Kwinti (=bosneger) met een grote bos rasta’s verstopt onder een rasta-pet.

De boottocht was 1 groot feest: heerlijk chillen op de boot in het zonnetje, varend door waanzinnig ongerept oerwoud met af en toe een bosnegerdorpje en door butler Piet continu voorzien van Borgoe-cola. Na 3 uur varen kwamen we aan bij een dorpje midden in de jungle waar ons kamp voor de avond was. Hier aangekomen bleek dat er geen bedden voor ons waren gereserveerd en werden we door Piet op een bankje zoet gehouden met de belofte dat het allemaal goed zou komen en ging Piet radiocontact zoeken met de bewoonde wereld om de reservering alsnog vast te leggen. Na 3 uur wachten was het gelukkig geregeld en hadden we een knus bedje met klamboe in een soort gigantische boomhut met vrij uitzicht op de rivier. Verder deze avond gegeten (rijst, kip en kousenband) en op tijd de mand in gegaan.

De volgende dag was mijn verjaardag. Nu is wakker worden op je verjaardag in de jungle al een bijzondere ervaring, wakker gemaakt worden door brulapen in de jungle nog bijzonderder, maar had ik het genoegen gewekt te worden door mijn eigen brulaap. Ik werd wakker van een luid gebrul, kwam mijn klamboe uit en zag Rian in spagaat op de kast staan. Wat bleek: er liep een levensgrote vogelspin door onze kamer. Gelukkig kwam lifesaver Auke aangesneld met een glazen Hak pot (waar hij er standaard 4 van op zak heeft in alle formaten) om de spin uit onze kamer te verwijderen.

Als start van de dag een frisse ochtendduik in de rivier om vervolgens verrast te worden bij het ontbijt met tientallen ballonnen, slingers, een heuze ‘Hoera, 21 jaar-sjerp’ (die van 29 jaar was niet verkrijgbaar..), feesthoedjes voor de hele groep en lang zal ze leven op zijn Surinaams gezongen door het voltallige personeel. Te cool en zo lief geregeld door Rian en Piet. Als klap op de vuurpijl was er zelfs een gigantische slagroomtaart die wonder boven wonder de bus- en boottocht had overleefd. Na een heerlijk ontbijt met taart en roerei, maakten we ons klaar voor de tocht door de jungle naar de 240 meter hoge Voltzberg.

Hier komt gids Hugo in het verhaal. De ontmoeting met Hugo was vrij angstaanjagend; stel je een agressief kijkende neger voor met een grote machete in zijn handen en je krijgt de indruk dat je in de Rwanda oorlog verzeild bent geraakt. Totdat we dichterbij kwamen en Hugo zo scheel als een otter bleek te zijn :) Toen was de ergste schrik wel verdwenen.

Met Hugo voorop die alle lianen en palmbladeren wegkapte, hebben we 3 uur door de jungle getijgerd over boomstronken, palmbomen en rotsblokken. Hugo had er lekker de vaart in en rende als een soort klipgeit door de jungle heen. Gelukkig hadden we onze natuurkenner Auke bij ons die ons alles kon uitleggen over alle lokale flora en fauna en even rustig als altijd de levensgrote muggen op onze kleren doodsloeg. Serieus: de muggen daar hadden de grootte van een horzel en een angstaanjagende trompetvormige bek.

Na 2 uur lopen kwamen we aan bij de voet van de Voltzberg, waar ons nog een vrij steile helling te wachten stond in de brandende hitte. Na een uur ploeteren boven aangekomen met als beloning een waanzinnig uitzicht over de jungle. Waar je ook keek, alleen maar oerwoud om je heen.. Dan voel je je verdomd nietig als je daar zo op die berg staat. Na een verplichte fotosessie met feesthoedjes op en sjerp om weer een tocht van 4 uur terug.

Uitgeput kwamen we uiteindelijk aan bij een kleine waterval, waar we verwelkomd werden door Gordon en Piet en het stof van ons afgespoeld hebben in de sula’s (stroomversnellingen) van de waterval. Een soort van jacuzzi, maar dan net iets krachtiger. Vervolgens moe maar voldaan terug naar het kamp, waar Gordon een lekker hapje voor ons gekookt had, maar Piet in geen velden of wegen meer te bekennen was.

’s Avonds een daverend optreden van de Raleigh Boys gehad. Oftewel: een trommelconcert van de lokale Kwinti’s die alle tours begeleiden. Hier ons op geheel Surinaamse wijze op de dansvloer geworpen om verolgens moe maar voldaan de mand in te duiken. Wel opmerkelijk dat er op dit moment geen druppel bier of rum meer te bekennen was, aangezien Piet en consorten alles al opgezopen hadden (en Piet dus zijn roes lag uit te slapen in een hangmat)

De volgende ochtend heeft een deel van ons nog zijn angsten overwonnen en hebben we de eerder gevangen vogelspin (toen in pot) bevrijd en over onze armen laten lopen. Ik kan je vertellen, het viel me alles mee.

Vervolgens onze biezen gepakt, de boot weer ingestapt voor wederom een vaartocht van 3 uur naar Witagron. Om de tocht compleet te maken hebben we nog voor een groots spektakel in de boot gezorgd, aangezien er in 1 keer uit het niets een roofvis de boot in gesprongen kwam, recht op Rian haar been. Die deinsde van schrik mijn kant op, waardoor we bijna samen de boot uit gelazerd zijn. Maar ook daar was Auke weer onze redder in nood en heeft de vis weer te pakken gekregen. Auke liet hem zien en geloof me, dat beest had een bek tanden waar Jaws jaloers op zou zijn.. Beeldmateriaal verkrijgbaar op aanvraag :)

In Witagron aangekomen bleek er wederom geen vervoer klaar te staan en hebben we op eerder genoemde boomstronk weer 1,5 uur mogen wachten. Gelukkig kwam Papa Bear alsnog voorrijden en heeft ons veilig weer teruggebracht naar Paramaribo. De spanning tussen Piet en ons begon redelijk op te lopen toen bleek dat er niks te eten mee was en we dus van 9 uur ’s ochtends tot 19 uur ’s avonds zonder eten zaten. Uiteindelijk Piet het mes op de keel gezet, op de valreep nog een roti tent aangedaan en hier een roti naar binnen geschoven.

Meest bizarre van het verhaal is dat we vanochtend bij onze touroperator langs gingen, die ons vertelde dat gebleken is dat Piet de tour namens zijn agency nooit had mogen uitvoeren en alles op eigen houtje heeft geregeld. Dit verklaart de gulheid en het feit dat alles mis ging. Als klap op de vuurpijl is meneer ook nog langs geweest bij onze touroperator om extra geld te vragen voor de rum. De rum waar wij vrij weinig van gezien hebben, maar die Piet naast zijn hangmat had staan. Hij blijkt op staande voet ontslagen te zijn... Dit verklaarde wel een heleboel voor ons.

Al met al een bizarre trip, maar wel eentje om nooit te vergeten...

Liefs,

Rian en Marjo