Slangenbeten, kikkers en Kras tours

Hi all,

Inmiddels 1,5 week verder en onze laatste avond in Suriname is alweer aangebroken.

Gelukkig hebben we het wederom gepresteerd in die 1,5 week dusdanig veel mee te maken dat we jullie de hoogte- en dieptepunten niet willen onthouden.

Na onze memorabele trip aan de Raleighvallen, hebben we het iets dichter bij huis gezocht en hebben we een fietstocht gemaakt langs alle plantages, allemaal vrij dicht bij Paramaribo. Wij als doorgewinterde Nederlandse fietsers keken dus ook niet op tegen 50 km fietsen. Dat dit op versnellingsloze, degelijke Gazelles was, leek ons ook geen probleem; alles beter dan onze gare omafietsen uit Amsterdam. Lang verhaal kort: dit hebben we geweten… Fietsen bij 35 graden op het heetst van de dag kun je ongeveer vergelijken met het lopen van de NY marathon in je skipak. Bij elke Chinees maakten we volledig afgepeigerd weer een pitstop om even te ontsnappen aan de brandende hitte en nieuw water in te slaan. Verder hebben we nu een korte broek in onze benen gebrandmerkt voor de komende maanden; we voelen ons net 2 truckers.

De tocht verder was mooi; gaaf om de binnenlanden te zien, door authentieke Surinaamse dorpjes te fietsen en een indruk te krijgen van de koloniale tijd, al is het merendeel van de plantages toch wel vergane glorie en is de historie niet zonder gids van de plantages af te leiden.

1 hilarisch moment willen we jullie niet onthouden; op het eind van ons Latijn (lees: na 6 uur fietsen) gingen we nog naar 1 laatste plantage, plantage Peperpot. De weg hier naar toe was hels, aangezien er geen asfaltweg was, maar een mul zandpad waar je nauwelijks doorheen kon lopen, laat staan fietsen. Na een kwartier buffelen, hebben we de fietsen aan de wilgen gehangen en een trucker aangeklampt die met een truck met een of andere veengrond langs kwam rijden. Hij moet de wanhoop in onze ogen gezien hebben, want we mochten meteen voorin de truck mee voor een lift. In de veronderstelling dat de beste man ons op Peperpot zou afzetten, reden we zo tien minuten over de zandweg verder. Taal noch teken van een plantage. Toen we toch eens informeerden wanneer de plantage in zicht zou komen, vertelde de man doodleuk dat hij ons daar opgepikt had en dat we de plantage allang gepasseerd waren. Wederom een Surinaamse communicatiestoornis of een harde werker die vol trots zoveel mogelijk tijd 2 blonde dames in zijn truck wilde hebben. Zo gebeurde het dus dat we nog 20 minuten bij de beste man in de truck zaten en getuige waren van het volplempen van de truck met ondefinieerbare bagger. Vervolgens braaf weer bij onze fietsjes afgezet en de plantage bekeken, wat dusdanig verpauperd was dat we hier binnen 5 minuten met gierende banden weer weg zijn gegaan. Plantage afgevinkt en ons helemaal kapot gelachen.

Zaterdag en zondag stond een trip naar Brownsberg op de planning, een trip bekend om mooie watervallen en driehonderd soorten te bewonderen kikkers.

Na onze vorige trip, hadden we de touroperator gewaarschuwd dat we nu niet onaangenaam verrast wilden worden. Met zijn belofte op zak, begonnen we de trip vol goede moed. Dat we de enige twee in de auto waren, vonden we opmerkelijk, maar we gingen er vanuit dat we op locatie wel bij een andere groep zouden worden gevoegd.

De trip naar de Brownsberg is een beleving op zich: ten eerste gingen we onze kok ophalen. Lees: 2 dikke negerinnen met 1 kleuter en 1 baby onder de arm. De auto was bij deze vol. Vervolgens met een gare jeep 3 kwartier een mulle zandweg op gekropen met aan je rechterkant een afgrond vol imposant oerwoud. Gelukkig hadden we Uncle Eddy, de locale chauffeur die al 20 jaar de berg op en af rijdt, die ons veilig de berg opgereden heeft. Uncle Eddy was een man van weinig woorden en leek spreken op Morgan Freeman. Ik citeer: ‘mijn onderstel mag dan wel 50 jaar oud zijn, van boven ben ik 25’.

Aangekomen op de berg ontmoetten we gids Winston die ons gedurende 2 dagen zou begeleiden. Hij liet ons het huisje zien waar we zouden slapen. Dit was by far het smerigste hol dat we in ons leven hebben gezien. Smerige bedden, doorgezakte matrassen, overal motten en ander ongedierte en als klap op de vuurpijl trok de halve stortbak mee toen ik de wc dootrok. Van schrik sprong hier een kikker uit, sprong ik op de gids en Rian en werd dit uiteindelijk de enige kikker die we in 2 dagen hebben gezien.

Daarnaast lag dit smerige hol op 10 minuten lopen van de rest van het kamp midden in de jungle. Al lachend vertelde vrind Winston dat hier met name ’s avonds en ’s nachts extreem veel giftige slangen voorkomen. Op onze vraag: ‘hoe herkennen we ze?’, zei Winston gniffelend dat ze net op takken lijken en dat naar huis lopen dus een soort Russisch roulette is. De moed zakte ons in de slippers. Daarnaast bleek onze tour enkel uit ons en Winston te bestaan en was het de intentie om ons van alle andere groepen af te zonderen in die smerige hut in de rimboe. Hier hebben we heel rap een stokje voor gestoken en Winston voorgesteld om in ieder geval te eten bij de koks om nog een beetje het idee te hebben dat we onder de mensen waren. In dit gezelschap sloot ook parkbeheerder Paul aan. Paul leek rechtstreeks ontsnapt uit de Vietnamoorlog waar hij ook het merendeel van zijn tanden had achter gelaten. Na een paar bier met Paul trokken we de stoute slippers aan en vroegen of hij niet een slaapplek dichter bij het kamp had. Mission accomplished, want zoals het een echte heer betaamt, stond hij direct zijn riante tweepersoonsbed af en hebben we met een gerust hart kunnen slapen op een veilige plek.

Op Brownsberg hebben we 2 trekkings gemaakt; 1 naar waterval Irene. De trip door de jungle was memorabel aangezien we wederom kennis hebben gemaakt met de trompetvlieg, het horzelachtige monster met een trompetvormige bek van een cm lang die zich bloeddorstig probleemloos door je kleren heen prikt. Zonder overdrijven, zwermen van die krengen zwierven om ons heen. In eerste instantie werd ik hysterisch en liet Winston ze doodslaan. Na een paar uur ben je over de ergste angst heen en begin je zelf genadeloos dood te slaan. We hebben er in 4 uur zeker 50 doodgemept. De Irenewaterval was mooi, zeker gezien de locatie midden in de jungle en de verkoelende douche die we hier onder hebben gepakt. De toch terug was oprecht hels; 2 uur lang tijgerend omhoog over boomstronken en steile, modderige hellingen. Moe maar voldaan aan de Parbo’s en Borgoe-cola. Het geplande eten met het voltallige personeel werd door hen iets anders geinterpreteerd en dus kregen Rian en ik een romantisch diner a deux aan een klein tafeltje met oude schoolstoelen. ’s Avonds met een drankje genoten van de waanzinnige sterrenhemel, het uizicht op het grote stuwmeer van Suriname en de oergeluiden uit de rimboe.

Dag 2 hebben we een 2e trekking gemaakt naar de veelbelovende Witi kreek. Na wederom 1,5 uur al tijgerend de trompetvliegen van ons afgeslagen te hebben, kwamen we aan bij de Witikreek: een troosteloze plas water ter grootte van een vijver. Iets minder groot succes dus.

Op de terugtocht hadden we nog een groot spektakel, aangezien er iemand op de berg gebeten was door een slang. En aangezien beheerder Paul ons op dat moment naar Paramaribo zou brengen, belandden ook wij met gierende banden op de polikliniek (een houten kot van 2 bij 2). De dame in kwestie nog naar de behandeltafel begeleid en onszelf in de handjes geknepen dat ons dit lot bespaard is gebleven.

Hierna moesten we ons meteen opmaken voor een 5 daagse tour naar Palumeu, een klein dorpje midden in de rimboe waar we per klein vliegtuigje naar toe zijn gevlogen. De vluch zelf was misschien nog wel het hoogtepunt van de trip; echt te cool om alleen maar oerwoud om je heen te zien.

De accomodatie zelf was een verademing na de bende op Brownberg; mooie hutten met prive badkamer, bedden met klamboes en een lekker balkon met uitzicht op de rivier en jungle en naast onze hut een heuze cashewnotenboom.

Helaas voor ons sloegen ze wat door in hoe goed het geregeld was. Zo bleek al snel dat er een heuze ‘recreatiezaal’ was (om jeuk van te krijgen) en dat er vrij veel structuur in de dagindeling was aangebracht, lees: om 8 uur ging een belletje voor het ontbijt, om 13 uur voor de lunch en om 19:00 voor het diner. Bij het klingelen van het belletje kwam er vrij rap een massale Pavlov reactie en ging onze groep met 18 man in de rij van het buffet staan om eten op te scheppen. Werkelijk verschrikkelijk... Nog verschrikkelijker was dat er tijdens het eten zo goed als niet gepraat werd. Als Rian en ik interesse in een koppel toonden, kwam er een kort, bondig antwoord terug, maar bleef een wedervraag veelal uit.

We wisten dan ook niet hoe snel we na elke maaltijd naar de bar moesten vluchtten.

18 man = 9 koppels. En in 5 dagen krijgt elk koppel steeds meer een eigen identiteit. Onze winnaars waren toch wel:

Ruud en Jannie, een saai stel van een jaar of 50 dat de halve tour in unisex paars pakje (Ruud een paarse singlet en Jannie een paarse vormloze hobbezak) gekleed ging.

Anne en Irene, moeder en dochter uit Brabant. Deze dames hadden een grondige voorbereiding getroffen en werkelijk de hele lokale Beversport leeg gekocht. Wisten jullie dat er een safarihoed bestaat met een ingebouwd muskietennet?? Dat bestaat dus...
Anne en Irene waren als de dood voor muskieten en liepen zelfs als de mussen dood van het dak vielen in bergschoenen, afritsbroek en een overhemd met lange mouwen van vliegerstof tot aan het bovenste knoopje dichtgesnoerd. Het was net een scene uit Out of Africa, alleen dan de parodie hier op.

We zullen jullie niet vervelen met een uur tot uur verslag van die 5 dagen, dus kort even de hoogte- en dieptepunten:

- Op avond 1 hebben we de Surinaamse versie van Monopoly gespeeld met een local die echt de ballen van het spel snapte. Rian was een Korjaal (=lokale boot), de local een vliegtuigje en ik een graafmachine. Na 2 uur kwamen er erachter dat de beste man niet kon lezen, dus het ging sowieso een lastig verhaal worden.
- Ookal is het momenteel droge tijd, we hebben elke nacht bizarre onweers- en regenbuien gehad. Gelukkig was het overdag vaak mooi weer, al sta je wel raar te kijken als het opeens met bakken uit de hemel komt, zonder dat je een wolk boven je ziet.
- Waar de beloofde kikkers op Brownsberg uitbleven, kregen we deze in het tienvoudige terug op Palumeu. Een zaklamp was een musthave in de avond om niet uit te glijden over de kikkers.
- We hadden 2 gidsen: Henk en Espanjo. De beste man heet serieus Henk, vernoemd naar de directeur van het bauxietbedrijf waar zijn vader voor werkte. Espanjo was geboren en getogen in Palumeu en nu in opleiding tot gids. Wij hebben hem al snel omgedoopt tot Mowgli (Junglebook), aangezien dit ventje met een klein speertje en een duikbrilletje een dozijn vissen uit de rivier spiest en als een soort klipgeit tussen de rotsen in de rivier manoeuvreerde, waar wij continu op onze plaat gingen en onze voeten open haalden aan de scherpe rotsen.
- 1 van de hoogtepunten was een middagje chillen in de sula’s (stroomversnellingen in de rivier). Heerlijke watermassage in het zonnetje en af en toe een klein visje dat aan je teen begon te knabbelen. Het water was zo helder dat je overal scholen met visjes zag zwemmen.
- Tweede hoogtepunt was een avondtocht per korjaal over de rivier om naar de nachtelijke geluiden uit de jungle te luisteren. Echt waanzinnig om met de motor uit midden in de jungle alleen maar junglegeluiden te horen met een waanzinnige sterrenhemel boven je hoofd.

Natuurlijk ook enkele dieptepunten:
- De tour was volledig ingesteld op de wat minder ervaren reiziger (lees: Kras tours Nederland biedt hem aan..), waardoor het tempo vrij laag lag en we minder into the wild zijn gegaan dan waar we aanvankelijk op hoopten.
- Het pijl en boogschieten met de lokale bevolking. Tenenkrommend en waarschijnlijk geen verdere uitleg nodig :)
- Op avond 2 een ingelaste filmavond waarbij op een beamer een viertal korte films werden vertoond, geacteerd door mensen uit Palumeu. Oftewel, een extreem commerciele lokale versie van GTST. Plaatsvervangende schaamte en Rian en ik zijn na film 1 weer de bar overeind gaan houden.
- Het enqueteformulier op de laatste dag. Ook geen verdere toelichting nodig...

Al met al kijken we terug op een hele chille trip, al had deze voor ons wel wat avontuurlijker gemogen. Verder wel heerlijk gechilled in de hangmatten, veel gezwommen en lekker boekjes gelezen.

Helaas zit de trip er al weer op en vliegen we morgen door naar Curacao om nog een week te chillen en voor het Huwelijk van Jootje en Menno.

Samengevat: Suriname is een wonderlijk land met een smeltkroes aan culturen, rassen, talen en huidskleuren. Met 98% jungle is er genoeg te beleven, al lijkt de meeste jungle vrij veel op elkaar en hebben we helaas weinig dieren gezien. Maar gelukkig wel de waterhaas :)

Op naar een volgend avontuur!

Liefs,
Rian en Marjo