THE END: Boliviaanse belevenissen

Lieve mensen,

Aan al het moois komt een einde en zo helaas ook aan deze trip.. Toch nog even een laatste update van mijn laatste beslommeringen in het Zuid Amerikaanse.

Na Mendoza achter me gelaten te hebben, ben ik via Chileens grondgebied naar Bolivia gereisd. Onderweg een kleine pitstop in Santiago gemaakt, maar 1 dag was genoeg om de conclusie te trekken dat deze stad mij niet veel te bieden heeft. Na wat sightseeing heb ik mezelf getrakteerd op een heerlijke massage en een schaal goddelijke sushi om me fysiek en mentaal voor te bereiden op wederom een 24 uur durende busreis naar het noorden van Chili om alhier te beginnen aan de driedaagse jeeptour door de zoutvlakten van Bolivia.

Aangekomen in San Pedro de Atacama (Noord Chili) de tour geboekt en hop Bolivia in. Mijn tourgroep bestond uit een in zichzelf gekeerde Duitser, een immer giechelende Zwedin, een zelfingenomen Brit en twee laidback Ozzies. En niet te vergeten, Ricardo, de chauffeur die dag twee opbiechte dat hij de voorkeur gaf aan romantische muziek. Genoeg voeding voor een bruisende drie dagen dus. De speakers waren weer een aangename sfeermaker en speciaal voor Ricardo hebben we REO Speedwagon - Keep on loving you en Bonnie Tyler - Total eclipse of the heart uit de kast getrokken.

De trip was waanzinnig, beginnend met een heerlijke duik in de hot springs (terwijl het buiten -3 graden was). Erg blij mee, want ik was tot op het bot bevroren en 20 minuten in een bad van 40 graden is dan erg sfeerverhogend.. Daarnaast onderweg prachtige lagunas en geisers gezien waar de stoomwolken aardig wat meters de lucht in schieten.. We waren al gewaarschuwd dat nacht 1 zou worden doorgebracht in een ´vrij primitieve refugio´ en dat bleek niets teveel gezegd... Ik geloof niet dat ik het ooit in mijn leven zo koud heb gehad (-15 zonder verwarming in de kamer) en ben uiteindelijk klappertandend in slaap gevallen onder 6 dekens, 1 slaapzak, handschoenen aan en muts op mijn hoofd...

Dag twee weer de jeep in, Bonnie Tyler aan om Ricardo op stoom te brengen en weer een dag door prachtige landschappen getourd. Avond twee was beter voor elkaar, want elke kamer in de refugio had maar liefst 10 minuten warm water voor 6 man, dus in rijen opgesteld voor de douche om 1,5 minuut op te warmen onder een klein pisstraaltje..Ja, dat is wel even wat anders dan je Amsterdamse Grohe massagedouchekop en onbeperkt warm water.. Uiteindelijk dag 3 het hoogtepunt van de hele tour: de zoutvlaktes van Uyuni. Groot opgedroogd meer resulterend in kilometers hagelwitte zoutvlakten en zoutkristallen. Waanzinnig indrukwekkend en leuk genoeg om 6 man 2 uur te vermaken om foto’s te maken...

Na de tour in het stadje Uyuni beland, niks te beleven, behalve horden toeristen die op zoek zijn naar een warme douche en een pizza, dus we hebben de eerste bus gepakt naar Potosi. Potosi heeft twee kenmerken. A: het is de hoogste stad van de wereld en ligt op 4060 meter hoogte. Voor locals prima te doen, toeristen vallen bijna dood neer na 100 meter lopen, aangezien de straten ongeveer een helling van 70 graden hebben. B: Potosi is een van de weinige steden ter wereld waar onder barre omstandigheden nog in mijnen gewerkt wordt. En hoe kan het ook anders dat ook hier een paar snuggere Bolivianen hebben bedacht er een lucratieve toeristenattractie van te maken. Ik was er zwaar op tegen om de mijnen te bezoeken; ik vond het niet kunnen daar een beetje naar die mijnwerkers te koekeloeren alsof het apen in de dierentuin zijn.. Toen ik echter hoorde dat een deel van de opbrengst naar de werknemersbonden gaat om de arbeidsvoorwaarden te verbeteren, gaf ik me toch maar gewonnen. Wij dus in een geel mijnwerkerspak gehesen, mijnwerkerslamp op je knar en gaan.. Was vrij indrukwekkend, aangezien we meteen al geconfronteerd weden met een heel jong ventje dat net in de mijnen was begonnen. Het kind was nog geen 16, maar zijn vader was de week ervoor overleden, dus hij moest nu de kost winnen voor zijn moeder en zijn 4 broertjes en zusjes. Dat was even slikken en een goede eerste confrontatie met de armoede en cultuur van Bolivia.

Vervolgens de mijnen in, wat een vrij claustrofobische ervaring was. Je hoort overal explosies, wurmt je door kleine spelonken en zit gewoon 10 to 30 meter onder de grond in vieze, stinkende, vochtige grotten. En daar werken dus duizenden Bolivianen dag in dag uit voor een schamel hongerloontje met de wetenschap dat ze niet ouder zullen worden dan 50, aangezien de omstandigheden in de mijn bedroevend zijn. Resultaat is dat ze zich suf eten aan cocabladeren om de honger en de moeheid te onderdrukken, suf roken en suf drinken aan een goedje met een alcoholpercentage van 90 %. Ik heb het geprobeerd, en geloof me, 1 druppel is genoeg om je hele maag in de fik te zetten voor minimaal een uur. En dus waarschijnlijk is een goede slok genoeg om een Boliviaan een dag lang zijn ellende te doen vergeten. Er is geen goed communicatiesysteem, dus als Henkie wat dynamiet ontsteekt en jij werkt net in de spelonk ernaast, dan is het dus einde oefening.. Al met al zeer indrukwekkend en ik ben nog nooit zo blij geweest weer met mijn bol in het zonlicht te staan.. De dag erna hebben we de indrukken van ons afgespoeld in laguna Posadas, de mond van een vulkaan gevuld met water van 34 graden.. En gezien de hoogte van 4 km was de zon fel genoeg om de hele dag in bikini in de zon te chillen.

Na Potosi afgereisd naar Sucre, de eigenlijke hoofdstad van Bolivia. Hier eigenlijk weinig spannends beleefd, maar vrij lang gebleven aangezien er drie dagen feest was ter ere van het Onafhankelijkheidsfestival. Alle Bolivianen helemaal uit hun bol gegaan en wij meegelift op hun feesten en partijen. Uiteindelijk maar wat blij Sucre weer te verlaten, aangezien we opgescheept zaten met een hele vervelende, zeikende, negatieve Amerikaanse vent die ik op dag 5 wel van het balkon kon aftrappen.. Zo’n aansteller die de hele dag ziek in bed ligt met voedselvergiftiging, maar ‘s avonds wel weer mee kan biertjes drinken.. Eikel.

En toen... LA PAZ!! Ik heb er in eerste instantie niet langer dan 1 dag van kunnen genieten, want ‘s avonds miste ik net dat ene treetje van een trap en voor ik het wist lag ik op straat. Enkelbanden gescheurd, verrekt, whatsoever. Met een aantal mojito’s in mijn mik had ik de pijn niet echt door, de dag erna des te meer. Krukken geregeld en verkast naar een hostel met een bar, want in mijn eentje in het hotel waar ik eerst zat zou ik depressief worden van eenzaamheid. Goede zet, want ik heb dus drie dagen met mijn poot omhoog gezeten in de bar van Loki La Paz. Uiteindelijk een top drie dagen gehad, aangezien de bar elke avond afgetopt is met reizigers en ik nog nooit zoveel leuke mensen heb ontmoet en weer veel oude bekenden heb gezien. Ook weer een heerlijke ervaring met de Boliviaanse gezondheidszorg, aangezien mijn dokter elke keer 3 uur te laat kwam opdagen, meer aandacht voor andere delen van mijn lichaam had dan mijn enkel en me probeerde vol te proppen met allemaal duistere pillen die ik maar door de wc heb gespoeld. Dag 4 was ik weer redelijk op de been en ben afgereisd naar Isla del Sol, een heel mooi eilandje in Lake Titicaca (gigantisch meer op 3,5 km hoogte tussen Bolivia en Peru). Hier beetje gechilled, gewandeld en genoten van het waanzinnige uitzicht.

Daarna een van de gaafste ervaringen van mijn reis, een Pampas tour in Rurrenabaque, een dorpje aan de voet van de Amazone. Wat dat betreft is Bolivia een land van extremen; zo zit je op 4 kilometer hoogte te vernikkelen van de kou tussen de lama’s, geisers en zoutvlakten, het volgende moment loop je op je slippertjes in de Amazone. De driedaagse toer trapten we af met een adembenemende bootocht door het Amazonegebied met overal kaaimannen, alligatoren, schildpadden en aapjes in de bomen. Daarnaast roze dolfijnen in de rivier waar we mee gezwommen hebben. Vrij bizar, aangezien je 10 meter verder een kaaiman van 2,5 meter likkebaardend aan de kant ziet liggen, maar volgens gids Jaime was het 100% veilig. Ik heb er een sport van gemaakt elke keer onder water te duiken om onze Nieuw-Zeelandse vriend Lewis (soort Carlton van the Fresh Prince) bij zijn benen te grijpen en daarna gniffelend naar zijn hysterische gekrijs te luisteren.

Ons kamp was opgeslagen midden in de Amazone, met vrij primitieve hutjes, het heerlijkste eten in heel Bolivia en ontspannen hangmatten om in te chillen. Dag erna op zoek gegaan in de moerassen naar Anaconda’s en uiteindelijk een fraai exemplaar gevonden die iedereen natuurlijk even om zijn nek moest hangen. Laatste dag zijn we gaan piraña vissen met een houten blokje met een touwtje eraan wat een hengel moest voorstellen. Het werkte uiteindelijk wel, want ik heb 6 vissen gevangen, waaronder 1 piraña.

Na de Pampas tour weer terug naar La Paz en me hier (door mijn enkel kon het niet eerder) aan mijn grootste uitdaging gewaagd: het rijden van The Death Road. Dit is een weg van La Paz naar het dorp Coroico, waarbij je in 60 kilometer van 3600 meter naar 100 meter afdaalt. Deze weg is op veel plekken niet breder dan 3 meter, loopt voor een groot deel langs een klif van een paar honderd meter en bestaat voornamelijk uit zand en stenen. Procentueel gezien is dit dan ook de weg met de meeste fatale ongelukken. De dagen dat ik met mijn poot omhoog lag in La Paz, heb ik zeker 4 mensen terug zien komen met gebroken sleutelbenen, polsen en enkels.
Maar ook hier hebben wat snuggere locals bedacht dat het natuurlijk prachtig is om hier toeristen op een mountainbike van af te laten rijden! Dit leek me wel wat, dus toer geboekt met mijn Londonse vriendinnetje. Het kind had 10 jaar niet op een fiets gezeten en kwam dan ook jankend de eerste berg afgereden. De klimaatverandering tijdens de rit is bizar, aangezien we in sneeuw, kou en hagel begonnen en eindigden in Amazone achtige condities. Uiteindelijk viel het gevaar wel mee, als je gewoon maar in je eigen tempo fietste. Al met al een van mijn meest waanzinnige ervaringen!

Vervolgens mijn laatstse dagen in om naar de Iguazu watervallen te gaan. Om een lang verhaal kort te maken: waanzinnig mooi! Vrij bizar alleen dat de dag dat wij er waren een Duitse vrouw gesprongen is... Het was die dag alleen heel erg bewolkt, dus dat nam wel een deel van de impact weg. Aangekomen op het busstation ‘s avonds bleken de wegen geblokkeerd te zijn door stakingen, dus er zat niets anders op dan nog een dag te blijven. En laat het nou net die dag wel mooi weer zijn, dus we hebben alle watervallen nog een keer gedaan met zon, vlindertjes en veel regenbogen.

Teruggebust naar Buenos Aires, mijn laatste avond naar de beste Japanner van BA geweest met mijn Amerikaanse vriend Tyler en weer terug naar NL..

Conclusie na 4 maanden Zuid-Amerika:
• Argentijnen zijn vriendelijkste mensen die ik ooit heb gezien. In tegenstelling tot Azie, knopen wildvreemde locals hier gewoon een praatje met je aan ZONDER bijbedoelingen.
• Boliviaanse vriendelijkheid is omgekeerd evenredig met de hoogte; Hoe lager en warmer, hoe relaxeder de mensen.
• Empanada’s zijn de beste snack ooit! Is een soort bladerdeeghap gevuld met kaas, vlees of kip en ideaal als ontbijt, lunch of snack.
• Chilenen en Argentijnen slaan elkaar het liefst de hersens in.
• Het maakt niet uit hoe arm een land is, mensen weten altijd met de middelen die ze hebben waanzinnig te kokerellen! Ik had verwacht dat het afzien zou worden, maar niets bleek minder waar, waar ik ook was.
• Hoe bizar dat je in een lokaal Boliviaans restaurant een waanzinnige soep, hoofdgerecht en een thee krijgt voor 35 cent, terwijl een toeristenspot je minstens 5 euro kost.
• Ik heb nog nooit zoveel adembenemende verschillende natuur(verschijnselen) en klimaatwisselingen gezien als in Bolivia en Argentinie.
• JE MOET HIERHEEN!!!!!

Iedereen dank voor alle leuke reacties op mijn blog en voor alle telefoontjes, mailtjes en smsjes!

BESOTE!